Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ …

Εύχομαι ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ …
να είναι ΠΟΥΣΤΗΣ …
γιατί ο προηγούμενος μας …
ΓΑΜΗΣΕ …
“g”


Η ζωή έχει μια πόρτα, μια πόρτα πονηρή
μ' ένα κόκκινο φωτάκι και πληρώνεις για να μπεις
Έχει και υπογραφή σε ταμπέλα πλαστική

Σουζάνα, Σουζάνα, Σουζάνα η πουτάνα η ζωή

Σεξ, φαΐ, σκατά και ύπνος, εργασία και χαρά
μια ζωή να περιμένεις να γαμήσεις στην ουρά
με φαντάρους και φρικιά

Την κάνω να φύγω δειλά
Δεν έχεις να πας πουθενά
Κουφάλα χαλάς τη σειρά

Sir please, I don't want to make love
You have to go inside
μου ρίχνουν κιλίμια χαλιά

Σουζάνα, Σουζάνα, Σουζάνα η πουτάνα η ζωή

Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή
μόλις είναι να μπεις, λίγο πριν την επαφή

Σουζάνα, Σουζάνα, Σουζάνα η πουτάνα η ζωή

Στίχοι: Τζίμης Πανούσης
Μουσική: Τζίμης Πανούσης

Μια σκιά



Τώρα είσαι μακριά
δεν σε βλέπω συχνά
όλα είναι αλλιώς
όσο περνάει ο καιρός
η αγάπη έχει κενά
δεν μας βρίσκει πουθενά
τώρα πλέον μου μιλά μόνο μια σκιά
τώρα είσαι αλλού και σε ψάχνω παντού
όλα είναι αλλιώς
όσο περνάει ο καιρός
η αγάπη έχει φύγει έχει κάνει ταξίδι
τώρα πλέον μου μιλά μόνο μια σκιά

Τελικά δε μου 'χαν πει απ' την αρχή πως η ζωή του φοιτητή
Θα ναι παρόμοια μ' αυτή του φοβισμένου ποιητή
σε ένα δωμάτιο μόνος θα με φοβίζει ο χρόνος
όμως εγώ γράφω για σένα
μια μπαλάντα και τα μάτια δακρυσμένα,
θα σε θυμάμαι πάντα όσο χαζεύω τα τραίνα
βλέπω εικόνες με θέμα μόνο εσένα
όλα γύρω λυπημένα, περασμένα μα όχι ξεχασμένα

Τώρα είσαι μακριά
δεν σε βλέπω συχνά
όλα είναι αλλιώς
όσο περνάει ο καιρός
η αγάπη έχει κενά
δεν μας βρίσκει πουθενά
τώρα πλέον μου μιλά μόνο μια σκιά
τώρα είσαι αλλού και σε ψάχνω παντού
όλα είναι αλλιώς
όσο περνάει ο καιρός
η αγάπη έχει φύγει έχει κάνει ταξίδι
τώρα πλέον μου μιλά μόνο μια σκιά

Ακόμη είμαι μόνος είσαι μόνη
είναι δύσκολη η κουβέντα, η συγγνώμη
το τηλέφωνο χτυπάει, ποιος το σηκώνει
δε με νοιάζει πλέον τι κάνεις
κατάλαβε το γιατί με χάνεις
τέσσερα χρόνια θα λείπω, κατάλαβε το δε σου ανήκω
σήκω και φύγε απ' τη ζωή μου
δεν είσαι αυτό που ήξερα, δεν είσαι αυτό που ήθελα
τελειώνουν τόσο απλά όλα σήμερα
με δυο φιλιά και μια αγκαλιά
σήκω φύγε μακριά


Στίχοι: Σκιές
Μουσική: Σκιές

Το ποτήρι της οργής

Κάθομαι απόψε αργά... μονάχα σκέψεις τριγύρω
η πιο δύσκολη της μέρας στιγμή
λόγια από φίλους, να περπατάν γύρω-γύρω
μα τώρα πια δεν μου ιδρώνουν τ' αυτί...

Κάποτε τα πίστευα - πες με αφελή,
ό,τι και αν πεις, πάντα θα ταξιεύει...
Μόνος παγιδεύτικα μες σε ένα κελί
εκεί που η μοναξιά παραμονεύει...

Εκεί που ο χρόνος δουλεύει διπλά
όχι για μας (εμείς αλλου) εγώ κι η πάρτη η δικιά μου
Γουστάρουμε το πράγμα να προχωράει αργά
να επουλώνονται οι πληγές από τα τραύματά μου.

Κι αν κάπου κάπου κολλάω και τη πληγή ξεχνάω
γλώσσες διχάλες, παντού σαν μαχαίρια τρυπάνε
τότε ώμο κολλητού ακουμπάω
υπάρχουν κάποιοι που δεν ξεχνάνε

Είναι οι λίγοι και καλοί, που χωράνε παντού
με τα μάτια τους ψηλά να κοιτάνε.
Δεν τους βρίσκεις όμως τώρα.. την κάναν γι' αλλού
και όπως μου μοιάζει πίσω δεν γυρνάνε...

Και για πάρτη τους σηκώνω τούτο το ποτήρι
"Ποτήρι της οργής", είπα να το πω
Οι σκέψεις το ρουφάνε ξεροσφύρι
και είναι τ' άτιμο... πολύ πικρό...

Προτου λακίσεις, το ποτήρι της οργής κοίταξε να γεμίσεις
κι αν σου φανεί γεμάτο - ενώ είναι άδειο...
Κάντο μια ρουφηξιά και πες "Άσπρο Πάτο!"


Ίσως εγώ που έμεινα πίσω να πληρώσω
λογαριασμό που δεν μου είναι χρεωμένος.
Το παρελθόν μου ίσως θα πρέπει να σκοτώσω
αν θέλω απ' όλα αυτά να βγω κερδισμένος

Κι αν πάλι κάποιες απ' τις τύψεις μου μ' αφήσουν
τότε και εγώ θα τις δικαιολογήσω.
Με λόγια και στιγμές illustration
εγώ ποτέ μου δεν μπόρεσα να σμίξω.

Πες με απροσάρμοστο ή και τρελλό
τίποτα από όλα πια αυτά δεν με πειράζει
Εκείνο το όνειρο το απατηλό
μέσα στον ύπνο μου ακόμη φωνάζει

Είναι σαν βάλσαμο, σαν αδερφού είναι λόγος
μές τη πιο δύσκολη στιγμή της ημέρας.
Είναι και στήριγμα σε ζόρικη εποχή
και όχι λόγια που τα παίρνει ο αέρας...

Βλέπω ξημέρωσε και πρέπει πια να φεύγω
όμως τ' όνειρο θα μείνει καβάντζα
είναι μαζι με το δικό μου και άλλων
είναι αυτοί που θα θυμάμαι για πάντα

Και για πάρτη τους σηκώνω τούτο το ποτήρι
"Ποτήρι της οργής", είπα να το πω
Οι τύψεις το ρουφάνε ξεροσφύρι
και είναι τ' άτιμο... πολύ πικρό...

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Άσε με Νύχτα

Άσε με μονάχο μου απόψε νύχτα
κι όλα τα αστέρια που κρατάς στην αγκαλιά σου ρίχτα.
Φύλαξε μόνο το αστέρι που καλά μου είχε φερθεί
κι είχε διαλέξει στο πλευρό μου να συρθεί.

Αυτό που πάντα φώτιζε τον σκοτεινό μου δρόμο
και ήτανε τόσο ταπεινό και σαν εμένα μόνο.
Στεκόταν από πάνω μου ώρες και με κοιτούσε
και όταν του γέλαγα κι εκείνο μου γελούσε.

Και σε εκείνες τις στιγμές που το κακό είχε αρχίσει...
φώτισε τόσο δυνατά να το φοβίσει.
Να το διώξει από μπροστά μου, να περάσει
και η μιζέρια από πελάτη να με χάσει.

Ήξερε τι θέλω, μόνο μη μ αφήσει...
Κούρνιαζα μες την αγκαλιά του να με νανουρίσει
κι αυτό δεν έχανε καιρό μου τραγουδούσε ώρες
και στου ονείρου με σεριάνιζε τις χώρες.

Μα όταν είδε ο ουρανός οτι έλειπε δίπλα απ το φεγγάρι
θύμωσε τόσο και ήρθε να το πάρει.
Γι αυτό σου λέω νύχτα.. άσε με μονάχο
έκανα εχθρό τον ουρανό μαζί του τά χω.

Άσε με νύχτα απόψε μονάχο
έκανα εχθρό τον ουρανό μαζί του τα χω.
Άσε με νύχτα μοναχό και κάνε μου τη χάρη
θέλω μαύρο να του βάψω το φεγγάρι.


Άκου ουρανέ, δεν μου ξηγήθηκες καλά
απ ό,τι βλέπω στην ποδιά σου τα αστέρια είναι πολλά
και τα κάνεις ό,τι θέλεις, είναι δικά σου.
Μα τι θα πάθεις αν λείψει ένα από κοντά σου;

Μήπως ζηλεύεις, μήπως με κοίταζες καιρό
και με μισούσες που είχα φύγει απ τη σωρό.
Και σαν αντάλαγμα, το αστέρι που είχα φίλο θέλεις πίσω;
Παίρνω το δικαίωμα, ουρανέ, για να σε βρίσω:

Άντε γαμήσου λοιπόν όσο μεγάλος και να σαι
εγώ ρε πίσω θα στο πάρω και να το θυμάσαι
Γιατί δεν ζήλεψα ποτέ τίποτα από κανένα
και όπως βλέπεις, το αστέρι μου δεν ταίριαζε σε σένα.

Είχε ένα φως ξεχωριστό και δεν ταυτίζοταν μαζί σου.
Γι αυτό σου λέω.. Ουρανέ, άντε γαμήσου.
Σαν έρθει ο ήλιος, το σκοτάδι για να πάρει
μαύρο θα βάψω, να το ξέρεις, το φεγγάρι.

Κι αν είσαι μάγκας και με θες ξέρεις που θα μαι
κλείνω τα μάτια μου νικητής ρε και κοιμάμαι.
Γιατί ζήτησα απ την νύχτα να μ αφήσει μονάχο
αυτή ξηγήθηκε καλά, εγώ με εσένα τα χω.

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Κόκκινος μαγνήτης ...

Δε θυμάμαι τελευταία να μ' αγκάλιασες
μες στα χέρια μου πεθαίνουνε οι θάλασσες,
με ρωτάνε οι βοριάδες, τι σου έλεγα,
δεν τους λέω και μ' αφήνουν μεσοπέλαγα.

Τα σεντόνια μου τρελάθηκαν που λείπεις,
το κορμί σου ένας κόκκινος μαγνήτης,


κράτησέ με στη ζωή σου, κράτησέ με
και στα βάθη της καρδιάς σου κλείδωσέ με.

Δε θυμάμαι τελευταία να γελάσαμε
κι απ' την άνοιξη καθόλου δεν περάσαμε,
αν ζητήσουνε τα βράδυα σου συνάντηση,
στο λαιμό σου έχω γράψει την απάντηση.

Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογεώργος

Άρωμα

Νύχτες μακριές,
πέρα απ' το άρωμα του πόθου,
το νιώθω σαν χθες...

Νύχτα θολή,
δυο λευκά περιστέρια,
μια πελώρια σιωπή...

Μαύρος καπνός,
ένας δρόμος για μας,
ένας μουντός ουρανός...


Πιο δυνατό
απ' το πάθος του ανέμου,
απ' την οργή των θεών...

Ζαλίζει,
όταν θα σβήσουν τα φώτα
το άρωμά της το σκοτάδι τρυπά...
Λόγια πολλά
σαν μια αντανάκλαση που σβήνει
όπως το φως κι η σκιά...
Νύχτες τρελές
εκεί στα κάστρα που γυρνούσαμε
μαζί μέχρι χθες...
Θέλω να πω
στην ψυχή μου πως υπάρχω...
είμαι εδώ, είμαι εδώ.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Από ένα Αλήτη…αφιερωμένο…αλλά και ένα ευχαριστώ στην δημιουργό…του clip.

Πάλι εχτές που μαλώσαμε με είπες αλήτη
μου είπες μάζευ' τα, δε σε θέλω, φύγε απ' το σπίτι
Αν το κάνεις από ζήλια δε με νοιάζει
Αν το κάνεις για έναν άλλον τι μαράζι

Όταν με χάσεις τότε πια θα με ζητήσεις


Αλήτη σαν και εμένα δε θα ξαναγαπήσεις

Ό,τι ζήταγες σου τα έφερνε ο αλήτης
Όταν πόναγες μαζί σου πόναγε κι ο αλήτης
Αν το κάνεις από ζήλια δε με νοιάζει
Αν το κάνεις για έναν άλλον τι μαράζι

Στίχοι: Σπύρος Ζαγοραίος
Μουσική: Σπύρος Ζαγοραίος

Ευχαριστώ El Amore
για την όμορφη δημιουργία …
στο μουσικό video clip …
“gerolikos”

Διάλεξε μικρέ ...

Στον ουρανό είχα σημάδια,είχα...
Είχα αφήσει την "γραφή"΄ που μού`χαν αρνηθεί.
Κι ήταν αυτή που μ`άφηνε τις νύχτες
ν`ανοίγω διάπλατα φτερά.Κι ας ήταν πλαστικά.

Μου λένε
"Αν δεν θες μικρέ,να μην πιστέψεις
ούτε θεό,ούτε ουρανό,ούτε πλανήτη.
Μα πρέπει σήμερα μικρέ και τώρα να διαλέξεις,
σε ποιαν αλήθεια θα δοθείς,του ποιητή ή του αλήτη".
Μου λένε "διάλεξε μικρέ".

Κι ήρθαν μετά τα πλούτη και τα κάλλη
κι άρχισα να ξεχνώ κι εγώ, όπως ξεχνούν κι οι άλλοι.
Κι είχα στο νου,στο νου μου,΄΄κάποιαν άλλη αιτία΄΄
να μη φοβηθώ πατώντας τη σκανδάλη.


Μου λένε...
"Αν θες μικρέ, να μην πιστέψεις
ούτε θεό,ούτε ουρανό,ούτε πλανήτη.
Μα πρέπει σήμερα μικρέ και τώρα να διαλέξεις,
σε ποιαν αλήθεια θα δοθείς,του στοχαστή ή του οπλίτη"
Μου λένε "διάλεξε μικρέ".

Στον ουρανό για υπογραφή προσφέρω
ένα τεράστιο "γιατί", να το βρουν κυνηγοί.
Κι όταν το βρουν για κέρασμά μου θέλω
να ψάξουνε για τον πλανήτη,
του ποιητή,του λωποδύτη,
του στοχαστή και του οπλίτη.
Έτσι ας κεράσουν το μικρό αλήτη.


Στίχοι: Δέσποινα Φορτσέρα
Μουσική: Apurimac

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Κάψε τη μάσκα

Μιλάς και φαίνεσαι ωραία,
μόνο όταν είσαι με παρέα.
Σαν μένεις μόνη κάθε βράδυ,
ένα εσύ και το σκοτάδι,
σαν μένεις μόνη κάθε νύχτα,
στα μαύρα βελουδένια δίχτυα.

Μέσα στο τσίρκο του χαμού μου,
ο ακροβάτης του μυαλού μου ορμά,
τον κλόουν πιάνει στα πράσα,
που μου 'βαζε στα μάτια γράσα,
για να μην βλέπω την αλήθεια
στα τρυφερά σου παραμύθια.

Την παρακμή σου δεν αντέχω,
φεύγεις μακριά κι αλλού πετάς...
μια σ' έχω, μια δε σ' έχω...
κάψε τη μάσκα που φοράς.


Κουράστηκα να με παιδεύεις,
αχ, μια ζωή με κοροϊδεύεις.
Είσαι μαζί μου από συνήθεια,
δεν βλέπεις την πικρή αλήθεια...
ξεπέφτεις κι όλο με πληγώνεις
-έργο μιας ψεύτικης οθόνης.

Φεύγω και παίρνω το κορμί μου,
κουβάρι σφίγγω την ψυχή μου –
θυμάμαι τα γλυκά σου μάτια
σαν πακετάρω τα κομμάτια
του προδομένου έρωτά μου...
δεν ήταν τότε η σειρά μου.

Την παρακμή σου πια δεν βλέπω,
μ' άκου τα λόγια μου,
μην τα σκορπάς
μ' όποιον κι αν είσαι, συμβουλεύω:
Κάψε την μάσκα που φοράς.

Στίχοι - Μουσική: Ευγένιος Δερμιτάσογλου

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Τα λόγια τα μεγάλα

Μου πες εχθές
Απ’ την αρχή να αρχίσω
Και μια προχθές
Τα λόγια μου να σβήσω

Βουβές ματιές
Και συ σαν όλα τα άλλα
Χαμένα, καμένα
Τα λόγια τα μεγάλα

Μ’ έχεις κουράσει και ας μην ξέρεις τι φταίει
Κλείσε το στόμα σου που ψέματα μου λέει
Και αν πάλι θέλεις την αλήθεια που καίει
Τράβα το δρόμο σου και fuck you anyway


Μου πες εχθές
Και μια προχθές
Βουβές ματιές
Και συ σαν όλα τα άλλα
Χαμένα, καμένα
Τα λόγια τα μεγάλα

Μ’ έχεις κουράσει και ας μην ξέρεις τι φταίει
Κλείσε το στόμα σου που ψέματα μου λέει
Και αν πάλι θέλεις την αλήθεια που καίει
Τράβα το δρόμο σου και fuck you anyway

Στα SECRET LOVE σας … των Χριστουγέννων σας.

Ηθικά μου τοιχία …
ένα πολύ όμορφο άσμα …
έκρινα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή …
να σας το αφιέρωση …



ένα από τα πιο ανήθικα τοιχία εδώ μέσα …
ο gerolikos.

Καλώς ήρθες ΠΑΡΑΞΕΝΕ στον τόπο μου ...

Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις.

Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.

Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.

Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.

Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.

Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής


Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά

Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω
πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.

Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις
κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.

Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια
σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.

Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό
αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν
όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.

Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό
πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα σου
θα πω αναβάλλεται η γιορτή
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά.

Στίχοι: Active Member
Μουσική: Active Member

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Children of the Sea ...

LOOK OUT! 
the sky is falling down!
LOOK OUT! 
The world is spinning round and round and round!


LOOK OUT! 
The sun is going black, black
LOOK OUT! 
It's never never never coming back, 
LOOK OUT!

H αγέλαστη πολιτεία ...

Τα μάγια είναι μυστικά, μα μυστικά δε μένουν,
και πράγματα παράξενα άρχισαν να συμβαίνουν...
Ήρθε εξπρές η άνοιξη με χίλια χελιδόνια
και δυό φιλάκια έστειλε και λιώσανε τα χιόνια.
Ξημέρωσε Χριστούγεννα κι οι λόφοι πρασινίσαν
και μες στο νταλαχείμωνο οι πασχαλιές ανθίσαν.
Τα πρόβατα κελάηδαγαν γλυκά σαν αηδονάκια
κι οι αγελάδες πέταγαν ψηλά με τα πουλάκια.
Οι γέροι βγήκαν στις αυλές τα μήλα για να παίξουν,
ξύπνησαν οι τεμπέληδες και θέλαν να δουλέψουν.
Οι βλάκες γίναν έξυπνοι και οι μουγγοί μιλούσαν
και τα νερά του ποταμού ανάποδα κυλούσαν.
Όλοι στους δρόμους βγήκανε με γέλια και αστεία
και φαγοπότι στήσανε στη μέση στη πλατεία
κι ήρθαν κι οι μουσικάντηδες και πιάσαν το τραγούδι
κι όλη τη μέρα γλένταγαν, κάψαν το πελεκούδι.
Ξαφνικά, οι αγέλαστοι άνθρωποι έγιναν γελαστοί, αλλά πολύ γελαστοί – και ομιλητικοί, αλλά πολύ ομιλητικοί: 
«Γεια σας, τι κάνετε; Χρόνια πολλά... 
ματς μουτς». 
«Υπόσχομαι», 
έλεγε συνεχώς ο δήμαρχος, «μπράβο δήμαρχε» φώναζαν οι παρατρεχάμενοι και σιγά – σιγά, ένας – ένας, 
οι αγέλαστοι άνθρωποι άρχισαν να χορεύουν! 
Μάλιστα! Να χορεύουν! 
Οι καλικάντζαροι το ‘παν και το ‘καναν. Τα πάνω ήρθαν κάτω! Κι ενώ συνέβαιναν όλ’ αυτά, η πόρτα του χρόνου άνοιξε διάπλατα κι άρχισαν να καταφθάνουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι των καλικάντζαρων: Η Χιονάτη με τους εφτά νάνους, ο ΜολυβένιοςΤομ Σώγιερ Στρατιώτης με τη μπαλαρίνα του, ο , Die Bremerstadt Musikanten, ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας, ο γέρο-Αίσωπος με την παρέα του, ο Καραγκιόζης με την οικογένεια... 
«Γεια σου οικογένεια... ω, ω, ω, ω, ώπα...», 
«υπόσχομαι ότι...». 
Ο Κάρλος Καστανέντα, ο Τζέρι Γκαρσία, ο Τζίμι Χέντριξ... 
Οι καλικάντζαροι βαμμένοι με μπογιές σαν Ινδιάνοι κυλιόντουσαν χάμω, έκαναν τούμπες, έκαναν ότι τους κατέβαινε και διασκέδαζαν τρελά... 
Χαμός στο ίσιωμα!!
Χορέυανε, χορεύανε... μέχρι που νύχτωσε... και μια γλυκειά νύστα βάρυνε τα βλέφαρα τους... 
Έγειραν όλοι εκεί κι αποκοιμήθηκαν... κι έτρεχε ακόμα το κρασί από τις κάνουλες των βαρελιών. 
Οι καλικάντζαροι καβάλησαν τις χήνες τους κι έφυγαν. 
Μαζί τους έφυγαν κι οι γιορτές...
Την άλλη μέρα χιόνισε. 
Χιόνιζε πάνω απ’ το σιωπηλό κόσμο... 
χιόνιζε στις καρδιές των μοναχικών ανθρώπων.


Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Δεν έκανα πίσω ποτέ ...

Δωμάτιο άδειο...οι σκέψεις ναυάγιο...
Ψυχή και κουράγιο...κανείς δε μου δίνει ποτέ...
Δωμάτιο άδειο και μόνος ακόμη
Παράλληλοι δρόμοι που δεν συναντιούνται ποτέ
Τόσα προβλήματα κι όμως δεν έκανα πίσω ποτέ
Δεν έκανα πίσω ποτέ!

Στα μέσα του 79' σ' ένα πλανήτη προσγειώθηκα
σε μια άψυχη μάζα άθελα μου ενσωματώθηκα
φορτώθηκα προβλήματα και δέχτηκα χτυπήματα
κι ας μίλαγε ο Θεός μ' απόκρυφα μηνύματα
χίλια μύρια κύματα μα εγώ είχα βάλει πλώρη
ν' αγγίξω τα όνειρα μου από μικρό αγόρι
σαν το δικό μου story υπάρχουνε χιλιάδες
τόση αλήθεια πότε άκουσες σε 16 αράδες
κι αφού όλα στη ζωή ξεκινάνε από ένα όραμα
είπα κάθε βλέψη μου να βάλω σ΄ ένα πρόγραμμα
να δώσω ένα όνομα σ' ότι γεννάει η μοίρα
κι ας έδωσα πολλά... στο τέλος λίγα πήρα
μα δεν πειράζει όμως, είναι ανοικτός ο δρόμος
κι αν θες μπορεί να γίνει δικός σου αυτός ο κόσμος
κάθε αστέρι είναι αστέρι και λάμπει όπως και να 'χει
μα σημασία έχει στην καρδιά σου τι υπάρχει...


Δωμάτιο άδειο...οι σκέψεις ναυάγιο...
Ψυχή και κουράγιο...κανείς δε μου δίνει ποτέ...
Τι κι αν δεν είχα τους φίλους ;
Στα πόδια μου στέκομαι ναι!
Δωμάτιο άδειο και μόνος ακόμη
Παράλληλοι δρόμοι που δεν συναντιούνται ποτέ
Τόσα προβλήματα κι όμως δεν έκανα πίσω ποτέ
Δεν έκανα πίσω ποτέ!

Κι όσα μου δίδαξε η ζωή σ' ένα χαρτί τ' αποτυπώνω
προσπαθώ να είμαι σαφής ώστε να μη χάνω χρόνο
κάθε μέρα επιβιώνω σε ζούγκλα τόσο γκρίζα
αυτό όμως το πρόβλημα δεν κόβεται απ' την ρίζα
τη μίζα προσπαθώ να γυρίσω κι όμως βρίσκω
πολλά εμπόδια θα το πάρω όμως το ρίσκο
μέσα σ' ένα δίσκο όλη η αλήθεια δε χωράει
πόσο μάλλον σε μια χώρα που τη μάσκα της φοράει
τίποτα δεν προχωράει όλα μένουν πάντα στάσιμα
ποτέ δικάσιμα αλλά πάντα εξαγοράσιμα
πανάκριβα τα καύσιμα σε ύφεση η ζωή μας
ματαιοδοξία για την τελευταία στιγμή μας
που πήγε η πυγμή μας; η δύναμη της γνώμης μας;
παράσιτα και αίματα γεμίσανε οι δρόμοι μας
ενδόμυχα οι φόβοι μας τη σκέψη μας ελέγχουν
γι αυτό κι ενδόμυχα απ' τα κοινά όλοι απέχουν...

Συνήθεια ...

Πάλι μόνος ξενυχτάω
μες στο σπίτι σιωπηλός
τα καράβια μου μετράω
στης ζωής μου το βυθό.

Φράγκα, γκόμενες και φίλοι
μου ανάβουν το φιτίλι


πυροτέχνημα η ζωή μου και καπνός.

Γαμημένη συνήθεια
καναπές, τσόντες και καφές
κι η ζωή μου με πνίγει
το κορμί μου σαπίζει
τρομαγμένος ο κόσμος και βουβός.



Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας

Παίξε παλιάτσο τα τραγούδια σου τελειώνουν ...

Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης
Σε κάποια ανοικτά σινεμά
Ο καιρός καλοκαίριασε πάλι
Στο λόφο κάθομαι ψηλά

Ουρές από φώτα στους δρόμους
Ουρές στα ταμεία μπροστά
Στις γεύσεις της μέρας, στα μεσημέρια
Έφυγες, χάθηκες, γυρνάς


Για να αισθάνομαι, να ξενυχτάω
Να εξαφανίζομαι όταν πονάω
Να μένω ελεύθερος να σε προσέχω
Και να βυθίζομαι όσο αντέχω

Σε βρίσκω στα φώτα της πόλης κάθε φορά που μεθάω
Με τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις
Με τέσσερις λέξεις με γερνάς
Σε τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις
Με τέσσερις λέξεις με γυρνάς

Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Έτσι μας γράφουν στα... αρχίδια τους!... Ξυπνάτε ρε !!!

Η φωτογραφία αυτή είναι από τα πάνω διαζώματα της Βουλής. Θαυμάστε τι κάνει η κυρία Έλσα Παπαδημητρίου, την ώρα της συζήτησης του προϋπολογισμού.



Ενός λεπτού σιγή
γι’ αυτήν εδώ τη γη,
ενός λεπτού σιγή.

Ήρθα με τα καράβια,
πήρα απ’ το Χάρο άδεια
και μπήκα στο λιμάνι
ψάχνοντας να σε βρω.

Ελλάδα μου Εγγλέζα
Σπανιόλα και Φραντσέζα
Ελλάδα Αμερικάνα,
γυρεύω να σε βρω.
Ελλάδα μου Εγγλέζα
Ελλάδα μπαλαντέζα
Ελλάδα Αμερικάνα,
πες μου πού να σε βρω.

Μες στα μπαρ, τα σινεμά
τα ρεστοράν, τα καμπαρέ
τα Ζιβανσί και τα Φερέ


σκουπίδια, σλόγκαν και σουξέ.
Ρε σεις εκεί στα ρετιρέ,
ξυπνάτε ρε, ξυπνάτε ρε!

Ελλάδα των ανέμων
και των ξενιτεμένων,
στα τέσσερα σημεία
του κόσμου θα σε βρω.

Και φτάνω νοσταλγός σου
στο χώμα το δικό σου
στο χώμα σου, Ελλάδα
μα εσύ δεν είσ’ εδώ.

Μες στα μπαρ, τα σινεμά
τα ρεστοράν, τα καμπαρέ
τα Ζιβανσί και τα Φερέ
σκουπίδια, σλόγκαν και σουξέ.
Ρε σεις εκεί στα ρετιρέ,
ξυπνάτε ρε, ξυπνάτε ρε!

Στίχοι: Σόφη Παππά
Μουσική: Γιάννης Δημητράς & Σόφη Παππά

Ένα μουσικό αφιέρωμα στους
Σοσια..ΛΗΣΤΕΣ …
οι…ΚΟΛΟ…λόγιους …
και γενικά δημοκράτες του ΚΟΛΟΥ
που μας έχουν γραμμένους στα ΑΡΧΙΔΙΑ τους …

Και εμείς … ΤΙ ?

“K.M.”…”gerolikos”
 

Η μπαλάντα των Χριστουγέννων ,,,

Ήρθαν καράβια από μακριά
ρωτάγανε για σένα,
έφτασε το παράπονο
που έχεις ως τα ξένα

Το αχ πουλί και πέταξε
πάνω απ' τις καμινάδες
κι εσύ χριστουγεννιάτικες
μου στέλνεις μαντινάδες

Να 'ξερες πόσο μου λείπεις
μες στα φώτα λιώνω,


τα Χριστούγεννα δεν είναι
για παιδάκια μόνο!

Το αχ για μέρες πέταγε
και έφτασε σε μένα
και μου 'φερε το γράμμα σου
δυο φύλλα μουσκεμένα

Με δάκρυα και χρυσόσκονη
με λύπη και με πόνο
μου γράφεις ότι αγαπάς
εμένανε και μόνο

Να 'ξερες πόσο μου λείπεις

Στίχοι: Γιώργος Μουκίδης
Μουσική: Γιώργος Μουκίδης

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Ένα βαλς … στην πανσέληνο του Δεκέμβρη … Το βαλς της ζωής ...

Κάθε στιγμή κάθε ψυχή
είναι δεμένη με μία κλωστή
και ο καιρός χαρταετός
έρχεται πάει λουσμένος στο φως

Ζούμε κι εμείς οι αφελείς
το τέλος μόνο της κάθε γιορτής
για ένα βαλς που μας χρωστάς
κι είναι γραμμένο μονάχα για μας


Κάθε χαρά είναι ζαριά
που κάποιοι ξέρουν και φέρνουν συχνά
και σα λεκές το στυλ που λες
είναι που μένει και σώζει το χτες

Ζούμε κι εμείς οι αφελείς
το τέλος μόνο της κάθε γιορτής
για ένα βαλς που μας χρωστάς
κι είναι γραμμένο μονάχα για μας


Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος
Μουσική: Νότης Μαυρουδής