Radio_empneysh ...Εκεί κάτω στο ποτάμι...

Γιατί η μουσική είναι έμπνευση σαν την..αγάπη

 Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζούνε δυο μικρά παιδιά
Τόνα βλέπει δεν ακούει
Τ’ άλλο ακούει μα δε βλέπει
Και τα δυο ξέρουν πως πρέπει
Να ‘χουν μόνο μια καρδιά
 

Εκεί κάτω στο ποτάμι
Τα παιδιά μένουν παιδιά
Το ποτάμι όλο γεμίζει
Και τη θάλασσα ποτίζει
 

Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζει μια δύστυχη τρελή
Π’ αγαπούσε ένα πουλί
Το παιδί που δεν ακούει
Της σκοτώνει το πουλί
Κι από τότες δε γνωρίζει
Πως την βλέπει το ποτάμι
Σαν γυναίκα ή σαν πουλί;
Το ποτάμι όλο γεμίζει
Κι απ’ τη θλίψη ξεχειλίζει 

 Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζούσ’ ο κύριος Δικαστής
Κυνηγούσε τα θηρία
Κι αγαπούσε μια Κυρία
Ώς την ώρα που η τρελή
Πνίγει την μικρή Κυρία
Που τη νόμισε παιδί
Κ’ έτσι ο Δικαστής μονάχος
Προτιμά να σκοτωθεί
 

Εκεί κάτω στο ποτάμι
Θάψανε το Δικαστή
Το ποτάμι όλο γεμίζει
Και την πίκρα μου ποτίζει
 

Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζει μια νύφη ερημική
Που σαν τέλειωσεν ο γάμος
Έφυγε ο γαμπρός το βράδυ
Και δεν ήρθε την αυγή
Έτσι η νύφη στολισμένη
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Έγινε κι αυτή κραυγή

(Μάνος Χατζηδάκις)

Για λίγο θα την αφήσω να σε κάνει δυνατό ...

Ο κεραυνός χτυπά τη στέγη,

χώνει το μαχαίρι, σκοτάδι,

βαθιά στους τοίχους.

Ματώνουν φως, μας περιχύνουν

και το πρόσωπό σου η βεντάλια αναδιπλώνει

για να μη δω πόσο φοβάσαι

μαζί μου να ‘σαι.

Δεν γινόμαστ’ ένα ούτε στο κρεβάτι,

όπου πάντα καταλήγουμε.

Δεν χρειάζεται να το κρύψουμε:

Είσαι χιόνι, είμαι κάρβουνο,

έχω ουλές να τ’ αποδείξω.

Αλλά άνοιξε το στόμα σου

θα σου δώσω μια γεύση από μαύρο

που δε θα την ξεχάσεις.

Για λίγο θα την αφήσω να σε κάνει δυνατό,

να λιονταρέψει η καρδιά σου,

κι ύστερα δε θα την πάρω πίσω.