Για λίγο θα την αφήσω να σε κάνει δυνατό ...

Ο κεραυνός χτυπά τη στέγη,

χώνει το μαχαίρι, σκοτάδι,

βαθιά στους τοίχους.

Ματώνουν φως, μας περιχύνουν

και το πρόσωπό σου η βεντάλια αναδιπλώνει

για να μη δω πόσο φοβάσαι

μαζί μου να ‘σαι.

Δεν γινόμαστ’ ένα ούτε στο κρεβάτι,

όπου πάντα καταλήγουμε.

Δεν χρειάζεται να το κρύψουμε:

Είσαι χιόνι, είμαι κάρβουνο,

έχω ουλές να τ’ αποδείξω.

Αλλά άνοιξε το στόμα σου

θα σου δώσω μια γεύση από μαύρο

που δε θα την ξεχάσεις.

Για λίγο θα την αφήσω να σε κάνει δυνατό,

να λιονταρέψει η καρδιά σου,

κι ύστερα δε θα την πάρω πίσω.