Αχ, όλα έπρεπε να ’ρθούνε καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.
Έτσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ αφήσω κάποιο δείλι.
Αχ, όλα έπρεπε να ’ρθούνε καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.
Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ’ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σαν να μου γελάνε.
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Γιάννης Σπανός
2 σχόλια:
Λύκε μου
η οπτική σου εμπειρία από τις περιηγήσεις στο Δάσος
επιβεβαιώνει πως ότι Ανθιζει κάποια στιγμή Μαραίνεται..
ο αναπόφευκτος κύκλος της φθορας..
μα.....
σκεψου σοφέ μου Λύκε...
όλα μαραίνονται
ΕΚΤΟΣ
από όσα ανθιζουν στα Ποιήματα!!!
Ξερεις πόσα Ρόδα άνθισαν για Σενα στους Στίχους Ποιηματων?....
μέτρα......αειφορίες!!!!
φιλί...ανθισμενο...
http://www.youtube.com/watch?v=cnBejfpIntk&feature=related
.........''Tην δυνατή και παντοτινή αγάπη την καταλαβαίνεις πάντα από την αρχή.
Πλανάσαι οικτρά και αξιολύπητα όταν κάνεις προσπάθειες να αποφύγεις το μοιραίο.
Την μοίρα την αλλάζεις ζώντας την.
ΟΧΙ μουντζώνοντας την.’’
ΣΟΦΙΑ Χ.
Δημοσίευση σχολίου