Κοιτάζω το είδωλό μου σκοτεινό
Μα όχι δεν μπορεί να είμαι εγώ
Καθρέφτες μου αλλάζουν την μορφή
Ψεύτες μ'απειλούν και πάλι
Οι μνήμες, τα χρόνια ειρωνικά χαμογελούν
Και νιώθω πως είμαι αιχμάλωτη του θαυμασμού
Καθρέφτες γύρω μου παντού εν τόπω με κυκλώνουν
ρουφάνε την εικόνα μου και την διαστρεβλώνουν
Και στην κόψη των γυαλιών ακροβατώ
Μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
Καθρέφτες σαν κλέφτες, μ'αρπάζουν
και με απειλούν τους σπάω και τρέχω
Με ψάχνουν και με κυνηγούν
Φωνές, κραυγές, γιορτές πληγές
αλλάζουν το κορμί μου
Στην πλάνη άλλο δεν μπορώ
στερεύει η πνοή μου
Και στην κόψη των γυαλιών ακροβατώ
Μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
Μες στην αγκαλιά κρασί
Βλέπω μια ανάσταση
Μες στην αγκαλιά κρασί
Φως και πάλι
Και στην κόψη των γυαλιών ακροβατώ
Μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
στην κόψη των γυαλιών ακροβατώ
Μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
Μονάχη, μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
Μονάχη, μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
2 σχόλια:
Ανοίγω τα μάτια. Βρίσκομαι μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου. Φωτογραφίζω αδέξια το είδωλό μου πάνω στο κάτοπτρο, με μια απεγνωσμένη κίνηση αποτύπωσης του χρόνου που τρέχει, αλλά και πάλι κάτι ξεφεύγει και δεν εγκλωβίζεται στο φωτογραφικό φακό. Είναι το συναίσθημα; Η ενέργεια της κίνησης; Η αλληλεπίδραση των πραγμάτων;
Νιώθω πως είναι ο ίδιος ο χρόνος που δεν αποτυπώνεται μέσα από την ακινησία των πραγμάτων, μα εξακολουθώ να υποκλίνομαι στην πλάνη του νου που θεωρεί αιώνιο το καθετί φθαρτό, ωραιοποιώντας και δίνοντας αξία στις ψευδαισθήσεις!
Με πολλαπλασιασμένα είδωλα Ευχών για μια Υπέροχη Νύχτα....
Σου είπα μια νύχτα πικρών λεξοβολισμών
Ότι η αγάπη μόνο δεν φτάνει .
Επεσε βαθιά σωπή.
.Νεκρική.
Ηξερα το επόμενο ήδη λεπτό ότι οι λέξεις είχανε διαπράξει εγκλημα.
Α βαθμού.
Από αυτά τα εγκλήματα που αναρωτιέσαι γιατί καταργήθηκε η κρεμάλα.
Ημουνα σίγουρη πια ότι ουτε ενας μάρτυρας υπεράσπισης δεν θα εμφανιζότανε.
Θα δικαζόμουνα τρεις εις θανατο,για παραδειγματισμό.
Από τους ανθρωπιστές, τους οπαδούς της ποίησης, τα παιδιά, από τους πιστούς ολων των θρησκειών,
Από τους τυφλούς, τους ανάπηρους, από όλους τους φτωχούς του κόσμου
Θα με διαγράφανε από τα χαρτιά τους,
Και θα εξαφανίζανε το Όνομα μου σε στάχτη στη θάλασσας της βρωμιάς.
Έλα.
Ετοίμασε μου ένα ποτό.
Από τα δικά σου χέρια θέλω να πιω το κώνειο της επιστροφής μου,
Ως μη ανθρωποφάγο ζωντανό
ΣΟΦΙΑ Χ.
Δημοσίευση σχολίου