''Ακόμη και έτσι είναι όμορφες ''

Κάποια μέρα ,ο Δημιουργός ξεκουραζόταν και καθισμένος κοιτούσε μερικά παιδιά που έπαιζαν σ'ένα χωριό, γελώντας και τραγουδώντας.

Καθώς τα κοιτούσε άρχισε να σκέφτεται ότι κάποια μέρα τα παιδιά αυτά θα γεράσουν. Το δέρμα τους θα ζαρώσει. Τα μαλιά τους θα γκριζάρουν. Τα δόντια τους θα πέσουν. Τα αξιολάτρευτα κοριτσάκια μεγαλώνοντας θα γίνουν άσχημες γριές γυναίκες.

Αλλά ακόμα και τα παιχνιδιάρικα κουτάβια ,θα γίνουν γέρικοι, τυφλοί και ψωριάρικοι σκύλοι.

Τα τόσο όμορφα λουλούδια θα μαραθούν .

Και αυτά τα φύλλα από τα δέντρα θα πέσουν και θα ξεραθούν.

Αυτά σκεφτόταν ο Δημιουργός και γινόταν όλο και πιο λυπημένος. Ήταν φθινόπωρο και η σκέψη του χειμώνα που ακολουθούσε του βάραινε την καρδιά.

Ο καιρός βέβαια ήταν ακόμη ζεστός και ο ήλιος έλαμπε. 

Ο Δημιουργός παρατήρησε το παιχνίδισμα του φωτός στο έδαφος και τα κίτρινα φύλλα που τα παρέσυρε ο άνεμος εδώ και εκεί. Κοίταξε το γαλάζιο του ουρανού, το λευκό του καλαμποκάλευρου και ξαφνικά χαμογέλασε.

Όλα αυτά τα χρώματα ,σκέφτηκε, πρέπει να διατηρηθούν.Θα φτιάξω κάτι που θα με κάνει χαρούμενο, κάτι που θα το βλέπουν τα παιδιά και θα διασκεδάζουν.

Έτσι ο Δημιουργός πήρε την τσάντα του και άρχισε να μαζεύει
χρώματα. 

Μια ηλιαχτίδα, μια χούφτα μπλε του ουρανού, λευκό από το καλαμποκάλευρο, λίγη σκιά από τα παιδιά που έπαιζαν, μαύρο από τα όμορφα μαλλιά ενός κοριτσιού, κίτρινο από τα φύλλα που έπεφταν, πράσινο από τις πευκοβελόνες,

κόκκινο, μωβ και πορτοκαλί από τα λουλούδια. 
Αφού τα έβαλε όλα αυτά στην τσάντα του ,
πρόσθεσε και το τραγούδι των πουλιών.

Τότε περπάτησε ως το σημείο που έπαιζαν τα παιδιά και τους είπε ''Παιδιά αυτό είναι για σας'' 
και τους έδωσε την τσάντα και συνέχισε 
''Ανοίξτε το ...υπάρχει κάτι όμορφο μέσα''.

Τα παιδιά άνοιξαν την τσάντα και τότε εκαντοντάδες πολύχρωμες πεταλούδες ξεχύθηκαν έξω από αυτήν, πέταξαν χορεύοντας γύρω από τα παιδιά, κάθισαν λίγο στα μαλλιά τους και ξανασηκώθηκαν πετώντας κατά κύματα από το ένα λουλούδι στο άλλο.

Τα παιδιά γοητευμένα από το θέαμα είπαν ότι δεν ειχαν ξαναδεί κάτι τόσο όμορφο.

Τότε οι πεταλούδες άρχισαν να τραγουδάνε και τα παιδιά τις χάζευαν χαμογελώντας.

Καθώς γίνονταν όλα αυτά, ένα πουλί ήρθε και κάθησε στον ώμο του Δημιουργού λέγοντάς του 
''Δεν ήταν σωστό που έδωσες τα τραγούδια μας σ'αυτά τα νέα όμορφα πλάσματα. Όταν μας δημιούργησες ,μας είπες ότι κάθε πουλί θα έχει το δικό του τραγούδι. Τώρα έδωσες και αλλού αυτά τα τραγούδια.

Δεν είναι αρκετό που έδωσες στα πλάσματα αυτά τα χρώματα του ουράνιου τόξου'';;

''Έχεις δίκιο'' είπε τότε ο Δημιουργός. 

''Έδωσα σε κάθε από ένα τραγούδι και δεν έπρεπε να σας πάρω ότι σας ανήκει ''. 

Έτσι πήρε πίσω τα τραγούδια από τις πεταλούδες και από τότε εκείνες είναι σιωπηλές.

''Ακόμη και έτσι είναι όμορφες ''σκέφτηκε ο Δημιουργός ...